Ececik artık kendi kendine uyuyor!

Evet, tahtaya vuralım, Maşallah diyelim, Ececik bir haftadır kendi kendine uyuyor!

İnanılır gibi değil, 10 günden beri kuzucuğu ne kucakta pışpışlayarak volta attık, ne ayakta salladık, ne de uyusun diye evin içinde bebek arabasıyla gezdirdik.

Peki nasıl başardık? Herşey doktorunun, Ece'ye artık kendi kendine uyumasını öğretmelisiniz, komutuyla başladı. Meşhur Ferber metoduna çok benzer bir reçete verdi bize kendisi. Biraz oradan, biraz Ferber'den biraz da kendi kafamızdan yaptık birşeyler.

 

Ferber der ki;

1. Uyku öncesi sevgi dolu bir rutin oluşturun >>> Bizim rutinimiz, akşam 8:30 banyo, giydirirken rahatlatıcı bir masaj, bu arada uyku müziği, son olarak da beslenme. Yakın zamanda, 6 aylık bebeğe uygun bir masal kitabı bulmayı başarabilirsem - zira birçok masalda cadılar ve aç kurtlar var :( -  bu rutine bir de masal eklemeyi planlıyorum.
2. Henüz uykuya dalmadan bebeğinizi yatağına koyun >>> Bunu tam olarak uyguladık denemez. Çünkü Ece emerken uykuya dalıyor genelde ve çocuğu ağlatmak için özellikle uyanık tutmaya çalışmadım açıkçası. Çok da işime geldi bu durum.
3. Bebeği gitttikçe artan aralıklarla yalnız bırakın, her bekleme süresi sonunda yanına gidip onu rahatlatın >>> Tabii ki bu yalnız kaldığı bekleme süresinde çılgınca ağlıyor bebekler. Bizimki Cumartesi sabaha karşı 04:00'da 1 saat boyunca ağladı. Korkunçtu. İnsanın içi parçalanıyor :(. Ne yalan söyleyeyim, Koray bu kadar kararlı olmasaydı, ben hayatta dayanamazdım, kesin kucağıma alırdım. Bu 1 saat boyunca ilk önce 5 dk aralıklarla babası odasına gitti, onu sakinleştirdi 2-3 dk, sırtını sıvazladı, elini tuttu, emziğini verdi, pış pış dedi, çıktı. Bu aralıklar 15 dk'ya kadar çıktı. Ben kendimi evin en uzak köşesindeki mutfağa kapatıp, gecenin o saatinde bulaşık makinasındaki bulaşıkları yerleştirdim. 1 saat sonunda hala uyumadı, bu arada emme vakti geldi, emerken uyuyakaldı. Pazar öğlen, uykusu geldi, huysuzlanmaya başladı, yatağına yatırıldı. 10 dk aralıklarla babasının ziyareti ve toplam 20 dk içinde uyudu. Çarşamba akşamı da bir 15 dk ağladı. Anneannesine zor engel olduk odaya gitmesin diye. Anneannesi söylendi durdu çocuğu ağlatıyoruz diye. Diğer uyku vakitlerinde ya emerken uyuyakaldı, hiç müdahale etmedik ya da 3-5 dakika başında durduk. Bunun dışında ağlamasına gerek kalmadı.
4. Bu arada kesinlikle kucağa almayın >>> Hiç almadık.

Sonunda başardık. Bu kadar çabuk ve bu kadar az ağlama seansıyla nasıl oldu hala inanamıyorum ama Pazartesiden itibaren gündüz ve gece, uyku saati geldiğinde yatağına yatırıyoruz, poposunu deviriyor kendisi :), yan yatıyor, ağzına emzik, 2 dk pışpış, biz daha odadan ayrılmadan uykuya dalıyor. Gece uykuları da nispeten düzene girdi, çok daha uzun süre uyuyor ve uyanınca aynı sistemle tekrar uykuya dalabiliyor.

Bu mucizevi başarıda büyük payı olan babaya bu kadar kararlı olduğu için kocaman bir alkış! Anneye bu korkunç 1 saat + 35 dk'ya dayanabildiği için daha kocaman :) bir alkış! Ececik'e de bu kadar güçlü ve uyumlu olduğu için en kocaman alkış!

Ve işte karşınızda uyuyan güzel...

Biz şimdiye kadar hiç öyle yatırmadığımız halde, artık yüzükoyun uyumayı tercih editor kuzucuk. O yüzden fotoğraf çekmek mümkün olamıyor. Bu fotoğraf annesi evde yokken muhtemelen kucakta pışpışlanıp evde volta atıldıktan sonra babasıyla beraber uyuyan kuzucuk fotoğrafı. Eski günlerden yani...